Mijn voorganger heeft me een kaartenbak nagelaten. Een dossierkaart per patiënt met al hun allergieën, pillen en ziektes. Omdat ook hij een huisarts was en zijn handschrift dus alleen door egyptologen ontcijferd kan worden, heb ik er een jaar lang werk mee gehad voordat ik het allemaal in mijn computer geklopt had. Zijn voorganger hield helemaal geen dossiers bij. Die vond dat de medische voorgeschiedenis de verantwoordelijkheid was van de patiënt zelf en vroeg gewoon aan zijn patiënten wat hen mankeerde. Zelf ben ik zo gecomputeriseerd dat ik bijna een robot ben. Ik schrijf uw bloeddruk niet op; ik voeg bloeddrukdata toe aan een module. Ik schrijf geen recepten; ik doe een digitaal verzoek aan het apotheeksysteem. Alles wat ik doe, is in mijn computer terug te vinden. Alleen als ik nadenkend over mijn imposante baard strijk, laat dat geen digitaal spoor na.

Nu zijn er heel grappige mensen die denken dat mijn hele baan wel door die computer overgenomen kan worden. Dat ik dan thuis kan blijven, zuurdesem bakken. Alles wat wij huisartsen doen, zou in datapunten te vangen zijn, te analyseren zijn door kunstmatige intelligentie en tot een doorwrocht advies aan de patiënt kunnen leiden. Nu wil ik niet klinken als de schaker Kasparov voordat hij voor het eerst door een computer verslagen werd, maar… Laat me niet lachen. Dat klinkt als die mensen die in de jaren negentig dachten dat ‘t internet de huisarts zou gaan vervangen. ‘t Internet brengt ons mensen vooral in de war, weten we inmiddels, en je hebt toch een professional nodig om te ontdekken welke ziekte je hebt en welke pil voor jou het beste werkt.

Huisartsen werken dan wel met harde, wetenschappelijke feiten en gegevens, maar ook met zachte menselijke oordelen en beoordelingen. En met het vertalen van kennis naar de weerbarstige praktijk. Kunstmatige intelligentie kent misschien een hele boel feitjes, maar niet wie u bent. U bent uniek, namelijk. Laat u niks wijsmaken door rijke tech bro’s en siliconenverkopers. Ik weet wel dat ik waarschijnlijk ongelijk heb, trouwens. Dat ik me over twintig jaar schaam voor dit columpje en dat u dan bij ieder kriebeltje in de keel na luttele seconden door een science fiction systeem een pilletje toegediend krijgt. Liefdeloos en emotieloos. Op naar de toekomst. A Brave New World waarin we kunstmatig tweehonderd jaar oud worden. En niemand meer terugverlangt naar een fijn gesprek en een mooie kaartenbak.