Aangenaam. Ik heb een stukje krant gekregen om voortaan mijn gedachten soms de vrije loop te laten over mijn vak als Flakkeese huisarts. Ik begin ermee me voor te stellen. En ik val maar gelijk met de deur in huis: ik ben een Zeeuw. Na mijn geboorte ben ik uitgerijpt in het minuscule Rilland, gezouten in Bergen op Zoom en gemarineerd in Antwerpen. En nadat ik een aantal jaar in opleiding was tot huisarts in de Vlaamse Kempen voelde ik me verstandig genoeg om me op Flakkee te vestigen als huisarts waar ik in Stad aan ’t Haringvliet alweer dertien jaar grijs aan het worden ben. Ondertussen werd ik echtgenoot en vader (hoi Bram en Sophie!) en probeerde ik mijn patientjes een beetje gezond te houden in het nodeloos ingewikkelde zorglandschap in Nederland.

Nodeloos, ja. Breek me de bek niet open. Nou, vooruit dan… Ik ben opgeleid om iets te weten over dingen als keelpijn, kanker, zweetvoeten en zweren. Medische problemen. Daar heb ik kijk op en daar kan ik iets mee, daar heb ik destijds voor gekozen. Maar de minister denkt dat ik gemaakt ben voor onderhandelen met verzekeringsmaatschappijen, voor winstmaximalisatie en voor het verkopen van een product. Alsof jullie patiënten soms opstaan met een behoefte aan het kopen van zorg en ik vervolgens mijn product zo duur mogelijk moet slijten aan de hoogste bieder. Alsof mijn praktijk een klein marktplein is. Wie het meeste over heeft voor een aanpak van zijn oorpijn, mag mij inkopen om in zijn vraag voorzien te worden; zoiets.

Alsof ik - als je me mijn gang maar laat gaan - ongeremd aan het behandelen zou slaan. Patiënten zomaar van de straat zou plukken om hen pillen aan te smeren. Door onderhandelingen proberen verzekeringsmaatschappijen de kosten in toom te houden. Maar dat hoeft helemaal niet. Zolang ik een dak boven mijn hoofd heb en mijn kindertjes kan voeden, doe ik mijn best om de mensen een beetje gezond te houden. Daar zijn geen contracten, modules en ‘diagnose-behandel-combinaties’ voor nodig.

Verdorie, daar heb je het al. Daar begin ik me al boos te maken en door te draven over mijn frustraties. De hoofdredacteur had nog zo gevraagd om het eilandelijk en invoelbaar te houden. Bied me een platform en ik begin te klagen. En ik heb echt het mooiste vak dat er is! Ik ben een waardeloze columnist, ik wens u veel succes met me…