De geneeskunde wordt steeds minder leuk. Dokters baseren zich nog slechts op voorgekauwde richtlijnen en hun jarenlange studie. De tijd dat ze zoveel zelfvertrouwen hadden dat ze zich niet door kennis lieten hinderen ligt helaas in het verleden. Vroeger hadden we nog het systeem van de humores. Toen dachten we dat je traag (flegmatiek) werd als je teveel speeksel (flegma) had. Of opvliegend (cholere) als je teveel gal (chol) had en neerslachtig (melancholisch) van teveel zwarte gal (melano chol). Was je te druk, dan had je waarschijnlijk teveel bloed. Dan werd met een vlijm een ader opengesneden en tapten we gewoon wat af. Mooie tijd. Heb ik allemaal misgelopen door nu te leven.

We wisten ook andere dingen over ziekten. Malaria kwam gewoon door de slechte (mal) lucht (air). Epilepsie is Grieks voor vastgegrepen worden door een God. Je had toen al hypochonders; die zochten de oorzaak van hun kwalen onder (hypo) hun kraakbeen (chonder) in hun maag en lever. Gelukkig had je verkopers (kwakers) die er zalf tegen hadden. Ik heb nog de eed van Hippocrates gezworen waarin vroeger beloofd werd om nierstenen niet te behandelen. Daar kwam niets goeds van. Diabetes mellitus betekent zoete urine. Wilde je die diagnose stellen, dan was het een kwestie van even proeven. Helden, dat waren die artsen. Doorbijters.

Tegenwoordig wordt elke behandeling honderen keren getest met saaie onderzoeken en moet alles wat we doen per se veilig zijn. Pfff. Geen gaten meer in de schedels van krankzinnigen boren, geen heroine meer als hoestdrankje of bij doorkomende babytandjes, geen cocaine tegen depressies. Toen uit de Arabische wereld allerlei ideeën over hygiëne en anatomie kwamen overgewaaid, moesten dokters nota bene voorzichtig worden. Zelfs het eten van luizen tegen geelzucht en papjes van regenwormen tegen jicht waren ineens niet meer goed genoeg. Nee, de werking van behandelingen moest plotseling zonodig bewezen worden. Saai!

Nee, de geneeskunst is dood. Het is van een kunst een kunde geworden. Natuurlijk is de levensverwachting sinds de middeleeuwen meer dan verdubbeld en is de laatste pest-epidemie alweer 150 jaar geleden. Daar heeft de uitvinding van de antibiotica wel voor gezorgd. Vooruitgang, hoor ik u zeggen. Maar tegen welke prijs?! Mijn vak is er een stuk minder spectaculair door geworden. Dat is toch zonde? Amputeren zonder verdoving is een opwindende activiteit, net als schedelboringen en het opensnijden van pestbuilen. Dat is ons allemaal afgenomen! Daar hoor je dus niemand over.