Deze column schrijf ik u vanaf de huisartsenpost. Het is niet erg druk, u bent vandaag braaf. De huisartsenpost is een onderbelicht stukje van de zorg op het eiland, besef ik me. Niemand komt er voor zijn plezier en je hoort er nogal eens over klagen. Dat snap ik best. Je hebt doorgaans een onbekende assistente aan de lijn en het is altijd een vreemde dokter die je onderzoekt. Je bent toch al niet fris als je de huisartsenpost moet bellen en de dokter die je treft kent jou niet, dus hij stelt vermoeiend veel vragen. Bovendien is het in een ziekenhuis gevestigd waar je toch al niet graag komt.

Toch is het best indrukwekkend wat er allemaal op zo een HAP gebeurt. Ik ben natuurlijk maar een simpele dorpsdokter, dus ik ben snel onder de indruk. De HAP is langer open dan de praktijk van uw huisarts (iedere avond, iedere nacht, ieder weekeinde) en hij wordt bemenst door zeer getrainde assistentes die telefonisch een sigaret van tussen je tanden kunnen schieten en sneller dan hun eigen schaduw horen dat je een nierkoliek hebt. Ik heb het al vaker geschreven, maar ik zou het werk van een assistente niet kunnen doen. Ik ben er te dom voor. Ik moet een probleem toch even van dichtbij bekijken en er even in knijpen. Zeker op de HAP is daar geen tijd voor, dus het werk dat die vrouwen doen is van enorme waarde. En dan is er een chauffeur die de paardenbloemen uit de berm kan scheuren als het nodig is, en vervolgens naast een naar lucht happende patiënt met vaste hand ampullen en instrumentarium bedient alsof het om het lezen van de krant gaat.

Ik heb tijdens mijn opleiding in de vorige eeuw en in een ander land (België) diensten gedaan waarbij ik zelf de telefoon moest opnemen en een hele provinciestad moest bedienen. Was dat verantwoord? Nauwelijks. Dan is het hier toch andere koek, hoor. Ik doe na vrijdagmiddag met een gerust hart de deur van mijn praktijk dicht. De mensen op de HAP zorgen voor mijn patiënten.

Uiteraard alleen als het nodig is. Wissewasjes hoeven niet op de huisartsenpost gezien te worden en oorpijn is vervelend, maar geen spoedgeval. Normaliter is het hier al druk genoeg. Dus om de zorg te helpen: kom alleen als het om ernstige of gevaarlijke zaken gaat. Of met een bloemetje voor de assistente.