Het menselijk lichaam is een geweldig bijzonder ding. Het kan absurd knappe dingen, het zit oneindig complex in elkaar en het je beleeft er de mooiste avonturen mee. Niet voor niets ben ik er als dokter dus dagelijks weer verwonderd over. En niet voor niets leg ik graag en gretig aan de mensen uit hoe ze er vanbinnen uit zien. Waar precies de lever ligt, hoe de darmen rondslingeren en hoe het hart maar blijft kloppen. Met pen, papier en verbazend weinig tekentalent probeer ik de ene na de andere patiënt te laten zien wat er precies allemaal gebeurt in zijn of haar lijf en hoe we misschien wat kunnen oplossen. Google-images is een vriend tijdens het spreekuur en mijn anatomische atlassen slijten sneller dan mijn schoenen.

Maar of dat nou zin heeft… Regelmatig blijk ik me tot dovemansoren te richten en wil men niet per se weten waar nierstenen zich vormen of voedingssappen ontspringen. Wonderlijk! Wie wil er nu niet weten waar zijn of haar klieren zitten of hoe nagels ingroeien. Onbegrijpelijk! U komt toch niet alleen op spreekuur om beter te worden? Toch ook wel om te weten te komen hoe poep precies gemaakt wordt en waarom oorsmeer soms in de weg blijft zitten?

Soms blijk ik dus heel andere interesses te hebben dan mijn patiënten. Ik herinner me nog goed dat ik in opleiding was en mijn eerste talgcyste weggesneden had. Trots wilde ik hem aan de patiënt meegeven op sterk water; om thuis te laten zien. Die had daar helemaal geen oren naar! Apart, hoor. Zijn blik doet me nu denken aan de blik die ik over me krijg als de verzekeringsman me enthousiast voorrekent hoe duur mijn polis wordt. Het interesseert me heus wel, maar ik word er niet direct warm van. Blij dat ik zijn beroep niet gekozen heb. Gelukkig heb ik meer verstand van geneeskunde.rnrnEn patiënten zijn net zoals ik: blij dat ze niet hoeven te kijken als ik mijn injectienaald in de aanslag heb. Ieder zijn ding. Ik haal de staalsplinter uit de vinger van de automonteur en hij de kapotte bougie uit mijn motor. Als hij me uitlegt wat hij precies gedaan heeft, doe ik net alsof ik weet wat een ‘krukas’ is. Dat schijnt het hart van mijn automotor te zijn. Dus… Dus eigenlijk best heel interessant! Het hart! Begrijpend schudden we elkaar de hand. Ik en de auto-dokter.